Koppen XL: Adoptie door de ogen van het kind.

Op dinsdag 12 april 2011 werd er op Koppen XL een reportage over adoptie uitgezonden. Vaak zijn er reportages die het verhaal weergeven van adoptieouders, maar deze keer ging het over het verhaal van het adoptiekind zelf. Dit vond ik erg interessant om eens te bekijken.

Veel kinderen worden geadopteerd op jonge leeftijd, vandaar dat zij niet zoveel herinneringen hebben aan hun land waar ze afkomstig van zijn. Maar dit was anders voor het meisje waarover de documentaire ging. Fang Sui Yon was acht jaar toen ze werd geadopteerd door Amerikaanse ouders. Deze vervingen haar naam al snel door Faith Sadowsky. Het komt natuurlijk wel vaak voor dat ouders de naam van hun adoptiekind gaan veranderen. Langs een kant zou ik dit niet doen omdat je zo toch iets van het kind zelf behoudt. Faith is dan ook nog eens ouder, dus was haar Chinese naam eigenlijk al gewoon.

Donna en Jeff Sadowsky hadden al drie kinderen, waarvan de jongste ook geadopteerd was vanuit China. Dit maakte het voor Faith wat makkelijker.
Ik vind het daarom ook wel goed van de Amerikaanse ouders dat ze besloten hebben om hun tweede adoptiekind ook uit China te halen. Dit is zowel voor Faith als de jongere zus goed. Faith kan zich dan misschien al iets beter thuis voelen.

De Amerikaanse mama ging samen met haar vader Faith gaan halen in het adoptiecentrum in Guangdong, China. Faith was in het begin erg bang. Dit vind ik volkomen normaal. Ze is acht en ineens komen er twee mensen haar halen naar een stad waar ze nog nooit is geweest. Er was ook een tolk van de partij, dit was dus handig en vertrouwd voor Faith.

Ik vond het wat erg dat de tolk al meteen zei tegen Faith dat ze 'mama' moest zeggen tegen haar adoptiemoeder en zeggen dat ze van haar houd. Voor Faith moet het waarschijnlijk enorm moeilijk zijn om met nieuwe mensen mee te gaan, laat staan er dan meteen al van te houden.
Na een aantal weken voelde Faith zich nog niet echt thuis bij de familie Sadowsky. Ze zei aan aantal keer dat ze niet in Amerika wou zijn en liever terug wou gaan naar China. Dit vond ik heel erg om te horen. Waarschijnlijk zei Faith dit alleen maar uit onmacht, omdat ze haar nieuwe familieleden niet begreep, ze miste ook haar Chinese taal en omgeving.

Na drie maand in de V.S. had Faith de Engelse taal al goed onder de knie. Hier leer ik wel uit dat de adoptieouders er heel erg veel mee bezig zijn. Een nieuwe taal leer je niet zomaar op 1, 2, 3. En aangezien je het meeste leert in je eerste levensjaar, is op acht jaar een nieuwe taal leren niet zo makkelijk. Wanneer Faith dingen zei die haar adoptiegezin niet mochten horen zei ze deze in het Chinees.
Na 17 maanden in de V.S. ging het Engels alsmaar beter en beter. De adoptievader zei zelfs dat ze het Chinees stilaan kwijt raakt. Dit is natuurlijk normaal aangezien ze constant Engels praat met haar nieuwe familie en op school.

Ik vond het een goede documentaire. Het was interessant om het vanuit de ogen te zien van een jong kind. Persoonlijk zou ik opteren om een baby te adopteren. Dit gaat in het begin wat makkelijker gaan dan wanneer je al een ouder kind adopteerd. Maar dit laat niet uit dat deze kinderen bijvoorbeeld in de puberteit geen moeilijke momenten tegen gaan.

De stukken die me vooral bijblijven zijn wanneer ze moest zeggen van de tolk dat ze haar nieuwe mama graag zag. Faith is waarschijnlijk nog helemaal ondersteboven van het feit dat ze naar een nieuw gezin moet. Ze vraagt zich vaak ook af wat er nu juist mis is met haar. Ik vond het ergens niet echt juist om haar dat al meteen te laten zeggen. Eerst zou er al een goed contact moeten zijn tussen Faith en haar adoptieouders. Maar langs de andere kant moet ze het natuurlijk ook zo snel mogelijk gewoon worden, haar nieuwe leven in de V.S.

Bron: Koppen XL: Adoptie door de ogen van het kind. (dinsdag 12 april 2011)