Ik stond mijn kinderen af. Uit liefde.
Het artikel begint al met de zin 'Niets zo sterk als de liefde van een moeder voor haar kind, zeggen ze.' Deze zin spreekt me al meteen aan. Het is inderdaad zo dat ze zeggen dat de band tussen moeder en kind enorm speciaal is. Dat je als buitenstaander niet kan weten en/of voelen hoeveel liefde deze band inhoudt. Maar wat is de liefdesband tussen moeder en kind dan bij kinderen die worden afgestaan door hun moeder?
Veronique vertelt aan Flair dat ze met haar eerste partner een dochtertje kreeg. Omdat de relatie met haar vriend niet meer goed ging gingen ze uiteen. Hun dochter wou liever bij de vader blijven, omdat deze geen regels oplegde. Veronique heeft dit laten gebeuren en haar dochter naar haar vader laten gaan. Hier had ze natuurlijk erg veel spijt en verdriet van. Toch deed ze dit omdat haar dochter continu weende bij haar. Langs één kant begrijp ik niet waarom ze niet meer heeft proberen vechten voor haar dochter. Ze was dan wel een vaderskindje en hield niet van de normen en waarden van haar moeder, maar toch vind ik dat dit net goed is voor een kind. Maar langs de andere kant begrijp ik wel dat ze dit deed voor het beste voor haar dochter.
Na een tijdje ontdekte Veronique dat ze zwanger was. Dit kwam onverwacht en van een foute man, zo zei Veronique. Ze wist dat haar relatie gedoemd was om te mislukken, maar voor abortus was het te laat. Ze was er van bewust dat ze haar kind geen toekomst kon bieden en dat haar leven onstabiel was. Een pleeggezin kiezen wou Veronique niet omdat ze niet wou dat haar zoon van hier naar daar moest leven, daarom belde ze naar een adoptiebureau om haar zoon te laten adopteren.
Ik begrijp Veronique ergens wel waarom ze dit heeft gedaan. Het is al goed dat ze haar er van bewust is dat haar leven te onstabiel was en op deze manier niet kon zorgen voor haar zoontje. Maar ik vind ergens wel dat ze haar leven dan al wat beter had kunnen organiseren om voor dit kind te zorgen. Ze had er namelijk al een 'verloren'. Ik weet wel dat dit niet altijd even gemakkelijk is, maar als je echt iets wilt is het wel mogelijk op een of andere manier. En het gaat dan nog wel om een kind. Maar goed, ze wou echt wel dat haar kindje in een goede omgeving opgevoed kon worden. Dus het is wel duidelijk dat ze met het kind begaan was en het graag ziet.
'Maar ik heb al heel jong geleerd dat je aan liefde niet genoeg hebt. Je moet ook eten, je hebt kleding nodig, een warm huis, een fiets, vakantie af en toe.' zegt Veronique. Ik vindt dit wat aangrijpend, omdat mij altijd verteld werd dat liefde één van de belangrijkste dingen in het leven is. Maar eigenlijk heeft ze wel gelijk. Je kan met alle liefde van de wereld een kind proberen opvoeden, maar het heeft eten, onderdak, kleren, een goede verzorging en zoveel meer nodig. Als Veronique al deze dingen niet kon geven aan haar zoontje snap ik haar wel dat ze hem wou laten adopteren. Ik ben ook blij voor haar, en zeker voor het kind, dat ze dat beseft heeft en dit ook kon doen. Ik weet natuurlijk niet hoe dit voelt, maar het moet waarschijnlijk enorm pijn doen om je kind af te staan.
Maar wanneer haar zoontje geboren werd en tijdens de eerste nacht in haar armen sliep, kon ze hem niet meer laten gaan. Veronique heeft toen beslist om haar zoontje te houden en de adoptie stop te zetten. Ze is meteen kleren en de nodige spullen gaan kopen voor hem en is geslaagd om hem een goede opvoeding te geven. Ik ben natuurlijk blij voor haar dat het haar toch gelukt is en dat het zoontje bij zijn biologische moeder kan blijven. Maar ik dacht ook wel meteen aan de adoptieouders die het kind normaal gingen adopteren. Hoe moeten zij hun gevoeld hebben wanneer bleek dat ze toch geen kindje gingen 'krijgen'?
Na enkele jaren bleek dat Veronique opnieuw in verwachting was. Deze keer was het met een man met wie ze niks van contact had buiten die ene nacht. Deze keer besloot ze opnieuw om haar kind te laten adopteren en deze keer zette ze dit plan ook door. Zoals Veronique zelft zegt heeft ze haar zoontje zonder schuldgevoelens afgestaan. 'Ik zie het niet als iets wat ik mezelf heb afgepakt, maar als iets wat ik anderen heb gegund.' vind ik erg mooi en moedig van haar gezegd. Ze stond haar tweede zoontje voor adoptie af omdat ze wist dat haar leven en dat van haar eerste zoontje wat in de problemen ging komen. Ook ging dit dan niet gunstig zijn voor de opvoeding van haar tweede zoon.
Een paar jaar later bleek opnieuw dat Veronique zwanger was. Ze wist opnieuw dat ze dit niet voor elkaar ging krijgen in haar eentje want weer had ze gekozen voor een man die geen papa zou zijn voor haar kind. Daarom ging ze weer naar de adoptiedienst.
Veronique vertelt dat ze vijf kinderen heeft. Twee ervan heeft ze laten adopteren, eentje is ze tijdens een zwangerschap verloren en haar dochter, die eerst bij haar vader woonde, woont nu terug bij haar samen met haar eerste zoon. Ze krijgt wel nog brieven via het adoptiebureau van haar ene zoon die ze heeft afgestaan. Veronique vertelt ook dat ze blij is hoe haar leven is verlopen. Ze zal steeds voor haar zonen, die ze ter adoptie heeft gesteld, zal klaarstaan.
Ik vind het heel erg moedig wat Veronique heeft gedaan. In de zin dat ze vooral keek naar wat goed zou zijn voor haar kinderen, vandaar dat ze ook zegt dat ze ze afstaat uit liefde. Langs één kant begrijp ik haar. Beter een goed leven voor de kinderen en dat ze ergens anders leven dan helemaal geen goede opvoeding bij de echte moeder. Maar toch vind ik dat deze kinderen het volle recht hadden om bij hun moeder te leven en die kans zeker verdienden.
Ik voel ergens ook onbegrip wanneer ik lees dat ze al een aantal keer ongewenst zwanger is geworden en hiervan twee kinderen heeft afgestaan. Als ze zelf weet dat haar leven al erg onstabiel is en dan toch beslist om haar eerste zoon te houden vind ik dat ze haar leven al wat op orde had moeten stellen. Ook vraag ik me af of ze geen hulp had kunnen krijgen van vrienden, familie of kunnen zoeken. Wanneer je er als moeder helemaal alleen voor staat maar toch beslist om voor je kind te gaan kan je, als je het echt wilt, op zoek gaan naar hulp. Maar uiteraard zijn deze dingen niet vanzelfsprekend.
Bron: Flair. 29 maart 2011. Ik stond mijn kinderen af. Uit liefde. 1831 Diegem.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten