Vlaams parlementslid Else De Wachter (SPA) is zelf ook adoptieouder in spe. Ook zij vindt dat de tijd die op een adoptieprocedure is geplakt erg lang. Ook vind ze het enorm ontmoedigend. Hierin deel ik volledig haar mening.
Pia Dejonckheere, coördinator van Tribola (erkend Vlaams centrum die kandidaat-adoptieouders met een cursus voorbereidt) vertelt ons dat er vandaag de dag veel minder adoptiekinderen beschikbaar zijn. In de jaren 90 was adoptie een soort van hype, maar nu is dit helemaal voorbij. Misschien net daarmee dat de wachttijd nu op tien jaar is gezet, omdat er veel minder kinderen ter adoptie worden gesteld. 'In sommige naties mogen alleen nog kinderen vertrekken met special needs - een medisch probleem of handicap - die in de rijke westerse wereld beter af zijn.' lees ik in het artikel. Ik begrijp dit ergens wel. De mensen willen proberen om de kinderen op te voeden in hun land van herkomst, in het gebied waar ze thuishoren. Wel vinden ze dat kinderen met special needs beter af zouden zijn in de westerse wereld. Uiteraard vinden ze dat. Hier in onze westerse wereld zijn er veel meer technoloische snufjes en zorgen om zo'n kinderen te helpen en te verzorgen. Maar ik vind persoonlijk dat kinderen die fysiek en mentaal in orde zijn ook evengoed de kans zouden moeten krijgen om ergens anders opgevoed te worden. Want wat zal er dan gebeuren met hun gezond lichaam als ze niet wel opgevoed worden en de kans niet krijgen om aan een goede ontwikkeling deel te nemen?
Terwijl het aantal adoptiekinderen afneemt, stijgt het aantal kandidaat-adoptieouders. Vandaag de dag wachten er 800 koppels met een geschiktheidsvonnis op een kind, zo luidt het artikel. 'Niet eens de helft staat al op een wachtlijst, zegt Pia Dejonckheere.' Dit vind ik erg jammer om te lezen, wetende dat er zoveel kinderen zijn die wachten op een beter leven in een warm gezin.
In het artikel staat ook dat de wachttijden zo lang kunnen zijn dat het geschiktheidsvonnis van de kandidaat-adoptieouders kan vervallen. Dit betekent dat het hele screeningsproces opnieuw moet gebeuren. Dit vind ik toch wel schandalig. Deze mensen hebben het al erg moeilijk gehad met al de screenings en testen die ze moesten laten uitvoeren en dan zouden ze dit nog voor een tweede maal moeten doen. Met welke bedoeling? Zou hun leven zoveel veranderd zijn dat ze nu ineens geen recht meer hebben op een adoptiekind? En stel je voor dat dit zo is, dat ze tijdens de tweede keer testen geen geschiktheidsvonnis meer krijgen. Hoe moeten ze zich dan wel niet voelen?
Minister Jo Vandeurzen (CD&V) geeft toe dat adoptieprocedures lang kunnen duren. Ik lees ook dat veel adoptielanden vooral voor binnenlandse adoptie opteren, zeker daar waar het economisch goed gaat. Jo Vandeurzen vertelt dat ze op zoek zijn naar nieuwe adoptielanden en dat er binnenkort al enkele nieuwe kanalen open gaan.
Ik vind het goed dat er gezocht wordt naar nieuwe adoptielanden. Omdat er ten eerste wel overal een groot aantal kinderen zullen zijn die hulp nodig hebben. Ten tweede vind ik dit goed omdat er dan een minder lange adoptieprocedure zal zijn en zo zullen de kandidaat-adoptieouders sneller hun adoptiekind in hun armen kunnen sluiten.
Zoals ik reeds vermelde is Vlaams Parlementslid Else De Wachter (SPA) zelf een kandidaat-adoptieouder. Zij wacht al vijf jaar met haar man op een kindje van Ethiopische afkomst. Ze vertelt dat haar geschiktheidsvonnis al eens is vervallen geweest en de screenings opnieuw moest doen. 'Geen pretje', zo zegt Else.
Net als Else De Wachter vind ik dat de adoptiebureaus duidelijk aan de kandidaat-adoptieouders moeten zeggen hoe de vork in de steel zit. Deze koppels hebben recht om te weten waar ze voor staan. Als ze geen kans maken moet dit gezegd worden en mogen ze niet op valse hoop leven.
Bron: Het Nieuwsblad. Donderdag 19 mei 2011. 'Wie adoptiekind wil moet tien jaar wachten'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten