Omdat mijn filmpje van mijn eerste interview te groot is zal ik het op een afgesproken datum aan de lector bezorgen.
Voor mijn interview heb ik contact opgenomen met de 24-jarige Lucia Parijs. Ze is de adoptiezus van een vriendin van mij en zo heb ik haar dus leren kennen. Ze is afkomstig van Chili. Wanneer Lucia twee weken oud was is ze door haar nieuwe ouders meegenomen geweest naar België. Hier verschoot ik dus wat van aangezien ze toen zo jong was.
Ze werd ter adoptie afgestaan door haar biologische moeder omdat deze niet voor Lucia kon zorgen door financiële problemen. Lucia's biologische en oudere zus kon wel nog bij de moeder blijven.
Toen Lucia te weten kwam dat ze geadopteerd werd had ze het hier niet bepaald moeilijk mee. Ze was toen zes jaar en begreep niet zo goed op wat het allemaal sloeg. Zolang ze zeker was dat ze niet wegmoest bij haar Belgische ouders was ze gerust.
Toen ze achttien werd ging ze samen met haar ouders en haar zus naar Chili op zoek naar haar biologische moeder. Met het feit dat ze haar vader niet zou leren kennen had ze al lang vrede genomen. Hij was enkel de verwekker, niet meer dan dat.
Aangekomen in Chili kreeg Lucia te maken met harde tijden en moeilijke momenten. Ze zag haar biologische moeder, zus en ook andere familieleden voor het eerst in haar leven. Gelukkig kon ze heel hard rekenen op de steun van haar Belgische ouders en zus. Lucias biologische moeder wou graag dat Lucia bij haar bleef, maar Lucia had genoeg aan één enkele ontmoeting.
Terug in België beterde het er niet op voor Lucia. Ze had het erg moeilijk met haar adoptie en viel in een depressie. Met veel hulp en steun van haar Belgische familie en vrienden raakte ze hier weer uit.
Lucia vertelde me dat ze het belangrijk vind dat een kind in zijn natuurlijke omgeving opgegroeid word. Maar anderzijds is ze ook enorm gelukkig dat ze bij haar Belgische familie is terecht gekomen. Soms gebeurd het wel eens dat ze zich afvraagt hoe haar leven eruit had gezien moest ze niet geadopteerd zijn geweest. Ze vertelde me ook dat ze op een familiefeest bijvoorbeeld soms denkt van 'dit is mijn echte familie eigenlijk niet', maar dit gevoel gaat dan wel weer snel voorbij. Lucia heeft nog momenten waarop ze het moeilijk heeft, maar die zijn voor een groot deel al verwerkt. Ze is enorm blij met haar, zoals zij zegt, 'echte' familie in België.
Bron: Lucia Parijs
Geen opmerkingen:
Een reactie posten