Interview 2: Praten met een adoptieouder

Voor mijn tweede interview ben ik gaan praten met een adoptieouder. Dit interview heb ik niet kunnen filmen, wel heb ik het telefonisch afgenomen. Dit interview ga ik hier neerschrijven.

Dag Lieven, jullie hebben twee kindjes geadopteerd. Hoe heten ze en hoe oud zijn ze?

Ons Ella en Maya zijn er twee. Ze zijn geboren op 22 juni 2009.

Een tweeling dus! Hebben jullie de namen zelf gekozen?

Inderdaad! Ja, we hebben de namen zelf gekozen.
En van welk land zijn ze afkomstig?
Van Amerika.
Hoe oud waren Maya en Ella toen ze geadopteerd werden?
1 maand.
Hoe oud waren jullie toen jullie ze geadopteerd hebben?
Ik was er 36 en mijn man 46.
Vanwaar de gedachte om kinderen te adopteren?
Ik was al tien jaar samen met mijn man Jeff en alles verliep heel goed tussen ons. Dus dan gingen we ons de vraag stellen van waarom we ons geluk eigenlijk niet met iemand anders kunnen delen. Jeff en ik zien heel graag kinderen dus daarom wouden we er ook adopteren. Het speelde ons ook geen rol dat de kindjes van een andere biologische vader en moeder kwamen, want we wisten dat we er evenveel van zouden houden alsof ze onze eigen biologische kinderen zouden zijn.

Weten jullie in welke omstandigheden de meisjes leefden voor ze bij jullie terecht kwamen?
Ella en Maya waren als prematuur geboren, dus ze hebben eigenlijk nog lang in het ziekenhuis gelezen. Ella lag toen zelfs nog in de couveuse. Dus het ziekenhuis was ook hun enigste omgeving voordat ze bij ons kwamen.
Daar was dus ook jullie eerste contact met Maya en Ella?
Ja.
Heb je enig idee waarom ze zijn afgestaan voor adoptie?
Neen, ik denk dat je zoiets niet doet omdat je dat leuk vind. Zoiets gebeurd door een combinatie van verschillende factoren.
Er is sprake geweest van een biologische moeder. Zij had ook andere kinderen, dus broertjes en zusjes van Maya en Ella. Maar van de vader hebben we eigenlijk nooit iets gehoord.
En hebben jullie nog contact met de biologische moeder?
Niet echt, neen. Op vraag van haar sturen we wel twee keer per jaar wat foto's van de kinderen op naar het adoptiebureau. Via het adoptiebureau krijgt de biologische moeder dan de foto's. Ook schrijven we dan brieven om te vertellen hoe het met de meisjes gaat.

Hadden jullie specifieke wensen ten aanzien van sekse, leeftijd en ras?
Neen, integendeel. We stonden voor alles open, zelfs voor kinderen met ontwikkelings- en/of leerproblemen. Als homokoppel dachten we dat de organisatie ons niet meteen een kind zou schenken, daarom stonden we open voor alles.
Hadden jullie zelf gekozen om twee kindjes te adopteren of kwam dit onverwacht?
Neen, we hadden dit wel gevraagd aan de organisatie, dat we er één of twee wouden. Jeff is een wat ouder dan mij en we wisten dat als we later nog een kind zouden willen adopteren dit even zou kunnen duren.

Hoe verliep het adoptieproces?
Eerst hebben we in België aan een voorbeeldcursus deelgenomen en toen hebben we van de jeugdrechter een geschiktheidsvonnis gekregen. Het was erg moeilijk omdat geen enkele organisatie met ons wou samenwerken aangezien we een homokoppel waren. Mijn man Jeff is van Amerika, dus zijn we naar daar op zoek gegaan naar een adoptieorganisatie. In Amerika zijn ze hierin veel gemakkelijker en zij wouden ons wel helpen. We vielen dan op een ondersteuningscentrum voor familie in Amerika. Zij zorgden voor kinderen, voor wees- en pleegkinderen. Vanaf dan is het eigenlijk allemaal vlot gegaan en hadden we na twee jaar onze dochtertjes. We hebben dus geluk gehad.
Hoe hebben jullie zelf de hele adoptieprocedure ervaren?
Vooral heel erg moeilijk en onzeker. We wisten niet goed of we wel zeker een kind zouden kunnen adopteren. Zelfs toen we wisten dat we er toch gingen adopteren was het nog erg zwaar. We werden heel veel ondervraagd door de gezinsbond en meestal hadden die vragen niets te maken met het opvoeden van kinderen of met adoptie. Ik vond dat ze echt alles moesten weten over ons leven.
Maar nadien, wat natuurlijk heel erg leuk was om te horen, was dat we van de jeugdrechter de complimenten kregen. Hij had weinig zo'n bekwame kandidaten gezien als ons.
In het vliegtuig op weg naar Amerika dacht ik even 'wat als het een lelijk kind gaat zijn en ik er niet van ga kunnen houden?'. Mijn zus vertelde me dat zij die gedachte ook had toen ze zwanger was, maar dat dit ergens wel normaal was en overging. En inderdaad, toen ik ons Maya en Ella zag vond ik ze meteen de schoonste kinderen van de hele wereld!
Hoe hebben jullie de eerste periode na de adoptie ervaren?
Ons leven is toen helemaal verandert. Het was ervoor ook nog niet 100% zeker of we Maya en Ella wel zeker mee naar huis konden nemen. Dus de organisatie had ons ook gezegd om nog niet teveel klaar te zetten, te kopen en kamers in te richten omdat er nog vanalles kon gebeuren.
Dus toen we terug hier waren, met onze twee meisjes, was er nog niets in orde en stond ons leven wat overhoop.

Hoe reageerden de mensen rondom jullie op de adoptie?
Onze familie heeft het eigenlijk heel erg goed opgenomen. Van niemand hebben we hier iets negatiefs over gehoord. Ze wisten ook goed genoeg dat we dit erg serieus namen. Ook in de crèche of bij vrienden hebben we niet echt slechte reacties.
Hebben jullie er al over nagedacht hoe jullie gaan vertellen aan Maya en Ella dat ze geadopteerd zijn?
Wel, ze beginnen het zelf al wat door te hebben. Ze zien al in dat we een verschillende huidskleur hebben, zij zijn Afro-Amerikaans en dus zwart. Onze nanny is ook een Afrikaanse en wanneer ze iemand op straat tegen komen met een donkere huidskleur zeggen ze er 'Jojo' tegen. Wanneer ze een blanke man zien, zeggen ze 'papa' of 'daddy'.
Hier thuis hebben we ook boekjes over kinderen met twee papa's. Het is niet dat we dit elke dag in hun handen stoppen, maar ze liggen hier wel en we hebben er samen met de meisjes al eens in gekeken.

Hoe vind je dat de maatschappij en de overheid er hier in België mee omgaat?

Ik vind dat ze adoptie best iets als normaal kunnen en mogen beschouwen. Ouderschap kan evengoed gaan over het zorgen voor je biologische kinderen als voor adoptiekinderen. Ik vind dat er hier veel discussie is op laag niveau en dat de overheid er niet voldoende voor opkomt.

Dit is helemaal anders in Amerika. Daar volgden we elke week cursussen in verband met adoptie, met elke week een ander thema. De overheid is daar ook veel volwassener in hun omgang hierover. De maatschappij reageerde zowel in België als in Amerika positief.

Oké Lieven, al mijn vraagjes zijn zowat beantwoord. Heel erg bedankt voor je tijd en dat ik een interview mocht afnemen.

Bron: Lieven Vandendriesche